ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ : ΕΙΡΗΝΗ του Αριστοφάνη

Σχόλια για την εκδήλωση για την Κύπρο

Εκδήλωση Γυμνασίου Αρχιλόχου στη Μάρπησσα

ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ «ΕΚΤΟΣ ΤΩΝ ΤΕΙΧΩΝ»

 

      Το Γυμνάσιο Αρχιλόχου σε συνεργασία με την ομάδα διοργάνωσης των «διαδρομών στη Μάρπησσα»,   έλαβε μέρος σε μια δραστηριότητα σχετική με το δομημένο περιβάλλον του οικισμού Μάρπησσας. Οι μαθητές της Β΄ τάξης του Γυμνασίου,  επισκέφθηκαν το χωριό Μάρπησσα και φωτογράφισαν στοιχεία του οικισμού που τους προκαλούσαν εντύπωση και απορίες. Έπειτα, απέστειλαν  τις φωτογραφίες  μαζί με τα σχόλια ή τις απορίες τους στην  ομάδα αρχιτεκτόνων  των «διαδρομών στη Μάρπησσα». Η ομάδα των αρχιτεκτόνων, την Παρασκευή 5 Απριλίου, στον χώρο του σχολείου, οργάνωσε ένα εκπαιδευτικό, βιωματικό παιχνίδι με τους μαθητές που είχαν συμμετάσχει στο πρόγραμμα. Οι μαθητές αντιλήφθηκαν έτσι το έργο του αρχιτέκτονα και τη σημασία της αισθητικής του χώρου για τη ζωή μας. Εκτός από τις δικές τους φωτογραφίες, χρησιμοποιήθηκε και οπτικό υλικό που είχε προετοιμάσει η αρχιτεκτονική ομάδα σχετικά με την σοφία της παραδοσιακής αρχιτεκτονικής και την ευθύνη μας για την διάσωσής της. Αξιοσημείωτο είναι το ενδιαφέρον που εκδήλωσαν οι μαθητές. Την ευθύνη είχαν οι καθηγήτριες Αρκουλή Ελένη και Γάλλου Πόπη. Και του χρόνου……

 

Η γιορτή της 25ης Μαρτίου στο σχολείο μας

ΣΑΡΑΚΟΣΤΗ

Η ΛΑΓΑΝΑ

Το παραδοσιακό έθιμο της λαγάνας παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο στο νηστίσιμο τραπέζι της Καθαράς Δευτέρας.
Η λαγάνα είναι άζυμος άρτος, δηλ. παρασκευάζεται χωρίς προζύμι. Τέτοιος άρτος πρόχειρος χρησιμοποιήθηκε από τους Ισραηλίτες κατά τη νύχτα της Εξόδου τους από την Αίγυπτο υπό την αρχηγία του Μωυσή. Έκτοτε επιβαλλόταν από το Μωσαϊκό Νόμο για όλες τις ημέρες της εορτής του Πάσχα, μέχρι που ο Χριστός στο τελευταίο του Πάσχα ευλόγησε τον ένζυμο άρτο.
Η ιστορία της λαγάνας διατρέχει όλη τη διατροφική παράδοση από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Ο Αριστοφάνης στις “Εκκλησιάζουσες” λέει “Λαγάνα πέττεται” δηλ .”Λαγάνες γίνονται”. Ο δε Οράτιος στα κείμενά του αναφέρει τη λαγάνα ως “Το γλύκισμα των φτωχών”. Το έθιμο της λαγάνας παρέμεινε αναλλοίωτο ανά τους αιώνες και συνηθίζεται να παρασκευάζεται με μεράκι από τον αρτοποιό της γειτονιάς, τραγανή λαχταριστή και σουσαμένια και καταναλώνεται κατά την Καθαρά Δευτέρα, την Πρωτονήστιμη Δευτέρα της Σαρακοστής. Η ονομασία της “Καθαρά” προήλθε από τη συνήθεια που είχαν οι νοικοκυρές το πρωί της ημέρας αυτής, να πλένουν με ζεστό νερό και στάχτη όλα τα μαγειρικά σκεύη, ως “ημέρα κάθαρσης”. Στη συνέχεια τα κρεμούσαν στη θέση τους όπου και παρέμεναν μέχρι τη λήξη της νηστείας. Επίσης κατά την ημέρα αυτή εξέρχονταν όλοι οικογενειακώς στην ύπαιθρο και έστρωναν κάτω στη γη και έτρωγαν νηστίσιμα φαγητά όπως χαλβά, ελιές, ταραμά και λαγάνα.

                                                                                               

Τσικνοπέμπτη στο σχολείο μας

Η λέξη Τσικνοπέμπτη προέρχεται από τις λέξεις "τσίκνα"

(η μυρωδιά του καμένου ψημένου κρέατος) και "Πέμπτη".
Πήρε το όνομα Τσικνοπέμπτη από τις τσίκνες, μυρωδιές, που βγαίνουν από τα αναμμένα κάρβουνα όταν ψήνουν σουβλάκια, χαλούμια,  λουκάνικα, μπριζόλες. Έτσι οι τσίκνες γεμίζουν την ατμόσφαιρα του χωριού ή της γειτονιάς. Και τούτο γίνεται εν όψει της Μεγάλης Σαρακοστής, όπου αρχίζει μεγάλη νηστεία για τη Μεγάλη Εβδομάδα

και την Ανάσταση του Χριστού.

Κατά το έθιμο την Τσικνοπέμπτη συγγενικές ή και φιλικές, οικογένειες μαζεύονται σε ένα σπίτι και το ρίχνουν στο γλέντι, στο χορό και στο τραγούδι και στο τσούγκρισμα

των ποτηριών με την ευχή υγεία και καλό Πάσχα να φτάσουμε.

Η Τσικνοπέμπτη βρίσκεται στο μέσο των 3 εβδομάδων του εορτασμού του καρναβαλιού. Πρόκειται για την Πέμπτη της 2ης εβδομάδας, της Κρεατινής.

Γιορτάζεται την Πέμπτη που είναι 11 ημέρες πριν την Καθαρά ∆ευτέρα.

 

Θαύματα Παναγιάς Μαρμαριανής

 

      (Την ιστορία έφεραν οι μαθητές Αλέξανδρος Αλιπράντης και Δημήτρης Κεφάλας από το Α1 τμήμα. Προέρχεται από το βιβλίο «Πέρα Παναγιά».)

 

    Το 1700 περίπου, Χιώτες πειρατές είχαν έρθει στην Πάρο και την είχαν λεηλατήσει. Έτσι, έφτασαν και στα Μάρμαρα στον ναό της Παναγίας της Μαρμαριανής που φημιζόταν για τη μεγαλοπρέπειά του και έκλεψαν την εικόνα της Παναγιάς. Το καράβι τους περίμενε στο λιμάνι του Μώλου. Ξεκίνησαν και, όταν ανοίχτηκαν, δυνατοί άνεμοι ξέσπασαν και ακούστηκε από τα ουράνια: «Εγώ δεν είμαι Χιώτισσα, είμαι Μαρμαριώτισσα!!».

   Οι Χιώτες πειρατές γύρισαν πίσω, τοποθέτησαν την εικόνα στο τέμπλο του ναού και φοβισμένοι γύρισαν στη Χίο.

 

Ημέρα της Γυναίκας

                                                             Ημέρα της Γυναίκας

                                         Ου συνέχθειν αλλά συμφιλείν έφυν. 
                              μτφρ: δεν γεννήθηκα για να μισώ αλλά για να αγαπώ 
                                                      Σοφοκλής-«Αντιγόνη«

Κάθε μέρα είναι μέρα της γυναίκας, κάθε μέρα γιορτάζει η γυναίκα .Η γυναίκα δημιουργός της ζωής, η σύντροφος, η μάνα, η αδελφή, η μητέρα, η κόρη. Η γυναίκα νοικοκυρά. Η γυναίκα της καριέρας και η άνεργη. Η φίλη, η σύζυγος, η ερωμένη. Η γυναίκα της Ελλάδας, της Ευρώπης, του κόσμου. Κάθε χρόνο στις 8 Μάρτη τιμούμε την γυναίκα αγωνίστρια της ζωής, τη γυναίκα ενεργό μέλος της κοινωνίας. Στη σύγχρονη κοινωνία τις τελευταίες δεκαετίες, οι γυναίκες έχουν καταξιωθεί, έχουν καταφέρει με τη μόρφωση και το δυναμισμό τους να κάνουν έντονη την παρουσία τους στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα εργασίας, στις τέχνες και τα γράμματα, στην πολιτική και την κοινωνική ζωή της χαράς. Κατά κοινή ομολογία ο 21ος αιώνας εξελίσσεται ως αιώνας της καταξίωσης και της ανάδειξης του κοινωνικού ρόλου των γυναικών. Της ανάδειξης που σημαίνει απελευθέρωση δυνατοτήτων των γυναικών για την ατομική τους ολοκλήρωση σε όφελος της κοινωνίας και των δημοκρατικών θεσμών. Στις 8 Μάρτη: - Το 1857 οι ράφτρες και οι υφάντρες της Νέας Υόρκης κατέβηκαν στους δρόμους απαιτώντας μείωση των εξαντλητικών ωρών εργασίας – από 16 σε 10 ώρες την ημέρα, ωράριο που οι άντρες είχαν ήδη κατακτήσει πριν από 17 χρόνια – και ζητώντας ίσα μεροκάματα με τους άντρες όπως και ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς. Η εξέγερση αυτή πνίγηκε στο αίμα ύστερα από βίαιη επίθεση της αστυνομίας. - Το 1910 η Κλάρα Τσέτκιν, διεθνής αγωνιστική φυσιογνωμία του εργατικού και γυναικείου κινήματος, κατά τη διάρκεια του παγκόσμιου Συνεδρίου Σοσιαλιστριών στην Κοπεγχάγη, πρότεινε να καθιερωθεί η 8 του Μάρτη «ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ». Για να εκφράσουμε «είπε» την αλληλεγγύη και την αγάπη για Ειρήνη που μας ενώνει και να διαδηλώσουμε τη συνεχή διεκδίκηση των δικαιωμάτων μας». Και ακόμα πρόσθεσε ότι, «την ημερομηνία αυτή πρέπει οι συνδικαλιστικές οργανώσεις να συμπεριλάβουν στις εκδηλώσεις τους και τη διοργάνωση μιας ημέρας των γυναικών, που σε πρώτη φάση θα διεκδικεί το δικαίωμα της ψήφου των γυναικών και η εκδήλωση αυτή θα πρέπει να πάρει διεθνή χαρακτήρα». - Το 1977 ο ΟΗΕ στη Γενική του Συνέλευση καθιέρωσε την Ημέρα της Γυναίκας, ως Ημέρα για τα Δικαιώματα της Γυναίκας και τη Διεθνή Ειρήνη. 

                                                                                            Μοσχούλα Μαρμαρά

6 Μαρτίου /Πανελλήνια ημέρα ενδοσχολικής βίας

                                      Ενδοσχολική βία 

Ο σχολικός εκφοβισμός είναι η επιθετική εκείνη συμπεριφορά που είναι εσκεμμένη, απρόκλητη και επαναλαμβανόμενη, αποτελεί κατάχρηση εξουσίας και εμπεριέχει ανισότητα στη δύναμη αντικειμενική (π.χ. σωματική) ή αντιληπτή (π.χ. προσωπικότητας). Εν ολίγοις, κατευθύνεται προς εκείνα τα θύματα που εκλαμβάνονται από τους θύτες
 Άμεση / Σωματική: Χτυπάω, κλωτσάω, σπρώχνω, φτύνω, βάζω τρικλοποδιά, κλέβω, κρύβω, καταστρέφω τα πράγματα
 Άμεση / Λεκτική: Κοροϊδεύω, προσβάλλω, βρίζω, κάνω σεξουαλικά υπονοούμενα ή/και χειρονομίες
Έμμεση / Κοινωνική: Εκβιάζω, απειλώ με σωματική βία και απαιτώ χρήματα ή πράγματα, διαδίδω φήμες, απομονώνω κοινωνικά, προδίδω τα μυστικά, προσβλητικά γκράφιτι
 Ηλεκτρονική: μέσω κινητού τηλεφώνου ή διαδικτύου, α πειλές, προσβολές, δυσφήμιση, κοινωνική απομόνωση, δημοσιοποίηση πληροφοριών και εικόνων χωρίς άδεια, ψεύτικη ταυτότητα για εκμαίευση πληροφοριών και γελοιοποίηση Στην Ελλάδα, οι προσπάθειες για την αντιμετώπιση του σχολικού εκφοβισμού έχουν λίγα χρόνια ζωής πίσω τους. Αξιοποιώντας την πλούσια διεθνή επιστημονική εμπειρία και γνώση για το πρόβλημα, με δικτύωση και συντονισμό όλων των ενδιαφερόμενων φορέων, με το σχεδιασμό μίας εθνικής πολιτικής για το θέμα, είναι δυνατόν, αν όχι να εξαλείψουμε, τουλάχιστον να μειώσουμε δραστικά την έκταση και την ένταση του φαινομένου. Για την προστασία των δικαιωμάτων των παιδιών μας, να ζουν και να μαθαίνουν σε ένα ασφαλές και ειρηνικό σχολείο και για την εμπέδωση των αξιών της αλληλεγγύης και του αλληλοσεβασμού.

                                                                       Μοσχούλα  Μαρμαρά

Η σχεδία του Οδυσσέα όπως την φαντάστηκαν οι μαθητές του Α1...

ΑΠΑΤΙ

ΑΠΑΤΙ (περιοχή Βορειοδυτικά των Λευκών) (Πρόκειται για μια παραλλαγή της ιστορίας Απάτη που είχε δημοσιευτεί από τη Μυρτώ Στέλλα(A2). Ο Στέλιος Παντελαίος(A2) μας φέρνει από τις Λεύκες αυτήν την παραλλαγή). Την εποχή που οι πειρατές κυριαρχούσαν στις θάλασσες, πολλοί από αυτούς λεηλατούσαν και τα νησιά των Κυκλάδων, όπως την Πάρο. Στην περιοχή «Απάτι» λέγεται ότι υπήρχε ένας πύργος όπου ζούσε ένας πλούσιος αφέντης Παριανός με τους δύο γιους του και μια πεντάμορφη κόρη. Μια μέρα που ο αφέντης με τους γιους του έλειπαν για δουλειές, οι πειρατές έκαναν εξόρμηση προς την περιοχή με σκοπό να την λεηλατήσουν και να αρπάξουν τρόφιμα και ζώα. Η καημένη η κοπέλα είχε μείνει μόνη στον Πύργο. Οι πειρατές, αφού άρπαξαν και έκλεψαν ό, τι βρήκαν, «απάτησαν» (βίασαν) την κοπέλα κι έφυγαν. Σαν γύρισαν τα αδέρφια με τον πατέρα τους και κατάλαβαν τι έγινε, διέταξαν να σκοτώσουν την κοπέλα και να την θάψουν κοντά στην εκκλησία του Αη - Γιάννη του Κλήδονα που βρίσκεται εκεί κοντά. Ήταν μεγάλη αμαρτία να «απατηθούν» οι κοπέλες εκείνη την εποχή. Όμως με τον καιρό, τους βάραιναν οι τύψεις για το κακό που έκαναν και πήγαν να εξομολογηθούν σε έναν ιερέα. Αυτός τους έδωσε αυστηρή εντολή: για να σωθούν έπρεπε να φυτέψουν τρία λιογήρια. Το ένα από αυτά το αφιέρωσαν στην Παναγία την Εκατονταπυλιανή, που εμείς σήμερα το λέμε «της Κυράς το λιογήρι». Επίσης τους διέταξε να ανοίξουν τρία πηγάδια για να δροσίζονται οι άνθρωποι και τα ζώα που περνούν από κει. Το ένα από αυτά ονομάζεται ως σήμερα «Αφεντικό πηγάδι». Λένε, μάλιστα, πως είναι στοιχειωμένο κι αν περάσεις βράδυ, ακούς τα κλάματα της κοπέλας. Από την «απάτη» της κοπέλας από τους πειρατές λέγεται ότι η περιοχή πήρε το όνομα «Απάτι».

Τα Αφεντικά πηγάδια

(Την ιστορία διηγήθηκε η κυρία Μαρία Φρατζή στη μαθήτρια του Α2 τμήματος Μυρτώ Στέλλα. Την ζωγραφιά επιμελήθηκε η ίδια μαθήτρια )

« Ο μύθος που θα σας διηγηθώ είναι αληθινός. Έχει μείνει ζωντανός μέχρι σήμερα, γιατί η γιαγιά τον έλεγε στη μάνα και η μάνα στο παιδί της. Διαδραματίστηκε στην εποχή της Τουρκοκρατίας, στην περιοχή Απάτη, δηλαδή στην περιοχή της Απάτης, που σημαίνει ξεγέλασμα. Η περιοχή βρίσκεται περίπου δύο χιλιόμετρα από τις Λεύκες, στον δρόμο προς Κώστο. Σ’ αυτήν λοιπόν την περιοχή, ζούσε μια μάνα με τους τρεις γιους της και τη μοναχοκόρη της. Κάθε πρωί τα τρία αγόρια πήγαιναν στις δουλειές τους στα χωράφια. Το κορίτσι έμενε στο σπίτι με τη μάνα.

Μια ηλιόλουστη μέρα,  βγήκε το κορίτσι στον κήπο να τον φροντίσει. Καθώς περιποιούνταν τα λουλούδια της, πέρασε από κει ο γιος του Ρήγα (αρχοντόπουλο) και της ζήτησε να του χαρίσει ένα λουλούδι. Αυτή του χάρισε τρία. Η μάνα της την έβλεπε από το ψηλό το παραθύρι.

Όταν το βράδυ γύρισαν τα αγόρια της, η μάνα περιέγραψε το περιστατικό δραματικά! Τα χρόνια δύσκολα! Η ντροπή μεγάλη για την πράξη της κόρης! Τα αγόρια το πήραν για προσβολή και θέλησαν να τιμωρήσουν την αδερφή τους, γιατί θύμωσαν πολύ. Ο ένας την άρπαξε από τα χέρια, ο άλλος από τα μαλλιά και ο τρίτος ο μικρότερος της έμπηξε το μαχαίρι στην καρδιά…..Η κοπέλα έπεσε νεκρή…

Τα αγόρια πήγαν στο δικαστήριο, ο δικαστής (καδής στα χρόνια εκείνα), που τους καταδίκασε, τους έβαλε την εξής τιμωρία: να ανοίξουν τρία πηγάδια, για να περνούν οι περαστικοί και να πίνουν νερό να ξεδιψούν και να μην ξεχνούν ποτέ αυτό που άδικα έγινε!

Αυτά τα τρία πηγάδια λέγονται αφεντικά πηγάδια, είναι τρία και υπάρχουν μέχρι σήμερα φεύγοντας από Λεύκες και πηγαίνοντας προς Κώστο..»
 

ΠΑΙΔΙ ΚΑΙ ΣΤΡΕΣ: ΟΙ ΚΥΡΙΟΤΕΡΕΣ ΠΗΓΕΣ ΣΤΡΕΣ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ

ΠΑΙΔΙ ΚΑΙ ΣΤΡΕΣ: ΟΙ ΚΥΡΙΟΤΕΡΕΣ ΠΗΓΕΣ ΣΤΡΕΣ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ

Είναι γενικά αποδεκτό ότι σε μια εποχή όπου οι αλλαγές είναι ραγδαίες, τόσο σε οικονομικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο, τα επίπεδα του στρες ολοένα και αυξάνουν. Δυστυχώς, από μια τέτοια κατάσταση δεν θα μπορούσαν να μείνουν ανεπηρέαστα και τα παιδιά, τα οποία φαίνεται να αποτελούν μία ομάδα ιδιαίτερα ευπαθή και ευαίσθητη στο να εμφανίσει τις αρνητικές επιπτώσεις του στρες. 

ΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΟΜΩΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΣΤΡΕΣ; 

Η αλήθεια είναι πως ένας και μόνο ορισμός θα ήταν δύσκολος, καθώς το στρες περιλαμβάνει μια μεγάλη σειρά από αντιδράσεις του οργανισμού, τόσο σε σωματικό, όσο και σε ψυχολογικό επίπεδο. Ωστόσο, ο πιο συχνά χρησιμοποιούμενος ορισμός του στρες είναι αυτός που έχει διατυπωθεί από τον Lazarus και τους συνεργάτες του και αναφέρει ότι το στρες προκαλείται μέσω των διαδικασιών αλληλεπίδρασης μεταξύ των ατόμων και του περιβάλλοντός του. Κατ’ επέκταση, όταν το άτομο νιώθει ότι οι διαθέσιμοι πόροι του δεν επαρκούν προκειμένου να ανταπεξέλθει στις εκάστοτε απαιτήσεις του περιβάλλοντός του, αρχίζει να βιώνει έντονο στρες.
Φαίνεται πως τα παιδιά κάθε ηλικίας είναι δυνατόν να βιώσουν στρες, αλλά ο τρόπος με τον οποίο αντιδρούν σε αυτό έχει να κάνει με την ηλικία, την ιδιοσυγκρασία τους, καθώς και με το οικογενειακό περιβάλλον στο οποίο μεγαλώνουν.
Τα αίτια, λοιπόν, του παιδικού στρες θα μπορούσαμε να τα χωρίσουμε σε δύο μεγάλες κατηγορίες. Η πρώτη, έχει να κάνει με το στρες που προκύπτει λόγω της μετάβασης του παιδιού σε ένα επόμενο στάδιο ανάπτυξης. Το βάδισμα, η εκπαίδευση στη χρήση της τουαλέτας, η κοινωνικοποίηση στα πλαίσια του σχολείου, είναι μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα πηγών άγχους. Ωστόσο, σε αυτή την περίπτωση μιλάμε για το παραγωγικό στρες που βοηθά το παιδί να προχωρήσει προς τον δρόμο της αυτονομίας και της ανεξαρτητοποίησης. Η δεύτερη κατηγορία αναφέρεται περισσότερο στο στρες που προκαλείται από διάφορα γεγονότα ζωής τα οποία  αποσυντονίζουν  το παιδί, όπως: 

ΔΙΑΖΥΓΙΟ
Όταν οι γονείς χωρίζουν ή ακόμα και όταν οι διαμάχες ανάμεσα στο ζευγάρι είναι καθημερινή υπόθεση, το παιδί παύει να νιώθει ασφάλεια, με αποτέλεσμα να κυριαρχούν το αίσθημα του φόβου και ο κίνδυνος της μοναξιά.

ΜΕΤΑΚΟΜΙΣΗ 
Τα παιδιά τα οποία χρειάζεται να απομακρυνθούν από τη γειτονιά τους, το σχολείο τους ή γενικότερα από κάποια ομάδα φίλων συχνά βιώνουν έντονη ανασφάλεια, σύγχυση, αλλά και φόβο.

ΠΕΝΘΟΣ 
Τις περισσότερες φορές, τα παιδιά δυσκολεύονται να διαχειριστούν την απώλεια, είτε αυτή έχει να κάνει με κάποιο μέλος της οικογένειας, είτε με κάποιο φιλικό πρόσωπο, είτε ακόμα και με ένα αγαπημένο κατοικίδιο. Είναι πιθανό να δημιουργηθεί η πεποίθηση στο παιδί ότι με κάποιο τρόπο ευθύνεται το ίδιο για τον θάνατο του αγαπημένου του προσώπου, με αποτέλεσμα να διακατέχεται από ενοχές και έντονο στρες.

ΠΙΕΣΜΕΝΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΩΝ
Όταν το παιδί νιώθει ότι έχει μόνο υποχρεώσεις και τρέχει κυριολεκτικά από το σχολείο στο φροντιστήριο, από το φροντιστήριο στο κολυμβητήριο, στο ωδείο, στις ξένες γλώσσες κ.τ.λ., δίχως να έχει χρόνο για ξεκούραση και παιχνίδι, τότε είναι πιθανό να κάνουν την εμφάνισή τους συναισθήματα άγχους και υπερένταση. 

ΠΙΕΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΜΑΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΟΜHΛIΚΩΝ 
Τα παιδιά έχουν την τάση να επηρεάζονται από τις συμπεριφορές των συνομηλίκων τους και να κάνουν τα πάντα προκειμένου να μοιάσουν όλο και περισσότερο σε αυτούς. Όταν βλέπουν ότι δεν τα καταφέρνουν, αγχώνονται και βιώνουν μεγάλη πίεση και απογοήτευση.

Ιδιαίτερα σημαντικός κρίνεται και ο ρόλος των γονέων. Φαίνεται πως όταν οι γονείς θέτουν υπερβολικά υψηλούς στόχους στο παιδί, του προκαλούν έντονο στρες και αγωνία, καθώς φοβάται μια πιθανή απόρριψη εκ μέρους τους, στην περίπτωση που δεν τα καταφέρει να ανταποκριθεί επάξια στις προσδοκίες τους. Επιπλέον, ειδικά στις μέρες μας με το σύννεφο της οικονομικής αστάθειας να μαυρίζει τη ζωή μας, οι γονείς καλό θα ήταν να είναι ιδιαίτερα προσεκτικοί στον τρόπο με τον οποίο συζητούν τέτοια θέματα όταν τα παιδιά είναι κοντά, γιατί είναι πιθανό να τους «φορτώσουν» τελικά τις ανησυχίες τους, με αποτέλεσμα να τους προκαλέσουν άγχος για τα δικά τους προβλήματα.

Συμπερασματικά, αν και τείνουμε να πιστεύουμε ότι τα παιδιά απολαμβάνουν ανέμελα την παιδικότητά τους, δίχως έγνοιες και στενοχώριες, δυστυχώς φαίνεται ότι συχνά συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Τα παιδιά αισθάνονται άγχος, ανασφάλεια και ανησυχούν για πολλούς λόγους, καθώς αντιλαμβάνονται πολύ καλά τα όσα συμβαίνουν γύρω τους.

ΠΗΓΗ: IATRONET.GR

                                                                                                                                                                    
                                                                                                                                                              

Πρωτοχρονιάτικα φαντάσματα….

    Την ιστορία παρέδωσε στις μαθήτριες Μαρουσώ Κρητικού και Θεοδώρα Αναγνωστοπούλου ο κύριος Γιάννης Βασιλειόπουλος. Πρόκειται για…  «αληθινή ιστορία» που βίωσε στα παιδικά του χρόνια ο αφηγητής Γιάννης Αλιπράντης. Την ζωγραφιά επιμελήθηκαν οι μαθητές Αλέξανδρος Αλιπράντης και ο Δημήτρης Κεφάλας  (τμήμα Α1).

 

  « Παραμονή πρωτοχρονιάς,  μια παρέα από αγροτόπαιδα, ο Βασίλης Μπαρμπαρήγος, ο Γιώργος Μπαφίτης, ο Κωνσταντίνος Παντελαίος  ο Κώστας Σκαραμαγκάς κι εγώ, ο Γιάννης Αλιπράντης ή Περούλας, γυρίζαμε τις κατοικιές  τη νύχτα και λέγαμε τον Αϊ –Βασίλη.

    Ήτανε μεσάνυχτα, όταν περνούσαμε το χωράφι της Ειρήνης μέσα στο οποίο υπήρχε μια συκιά. Ήτανε Γενάρης, η συκιά γυμνή από φύλλα. Ενώ βαδίζαμε, ακούσαμε τα κλαδιά ης συκιάς να κουνιούνται δαιμονιωδώς, δίχως να φυσά αέρας, να καίγονται καλάμια, δίχως να υπάρχει καλαμιώνας και να ρίχνουνε πέτρες πίσω μας…. Δε μίλησε κανείς μας, ούτε γύρισε πίσω του να δει, αλλά προχωρήσαμε και πήγαμε τρεχάλα στους Αγίους Αποστόλους που καθόταν ο Σκαραμαγκάς, στην κατοικιά των καλόγερων.

    Εκεί μάθαμε ότι σε αυτήν τη συκιά είχε… αυτοκτονήσει με κυνηγετικό όπλο ο Παναγιώτης Μπαφίτης!!»

 

 

 

 

Ο Καβουροπόταμος

  (Την ιστορία έφερε ο Στέλιος  Παντελαίος, την πληκτρολόγηση έκαναν ο Φώτης Τριβυζάς  και ο Αντώνης  Ραγκούσης και την ζωγραφιά επιμελήθηκε η Χριστίνα Τόσκα. Όλοι είναι  μαθητές του Α2 τμήματος).

   Έτσι λέγεται ένας χείμαρρος που πηγάζει από τις οροσειρές της μέσα Λαγκάδας και εκβάλλει στο Άσπρο Χωριό. Οι παλιοί θυμούνται ότι στις φυσικές γούρνες που σχηματίζονταν σε διάφορα σημεία, ζούσαν πολλά καβούρια και γι΄ αυτό ονομάστηκε  έτσι. Όποιος περνούσε με πανσέληνο από τον δρόμο που υπάρχει δίπλα και συνδέει το Άσπρο Χωριό με τις Λεύκες, τον κυνηγούσαν οι νεράιδες που ζούσαν στις σπηλιές του ποταμού. Οι περαστικοί μαγεύονταν και ζαλίζονταν από την ομορφιά τους και τον μαγικό χορό τους. Λένε πως πολλοί  έχαναν τα λογικά τους και για μέρες έλεγαν αλλόκοτα  πράγματα.

«Η παλιά μνημειακή πύλη της Εκατονταπυλιανής και ο θρύλος της»

    Την ιστορία της πύλης αυτής αφηγήθηκε η κυρία Μαριάνθη Πετροπούλου στις μαθήτριες Κυριακή Τσάμπουρα και Μαργαρίτα Ντζουμανίκα. Η Μαρινέλα Τόσκα και η Χριστίνα Παπαδοπούλου βοήθησαν στην πληκτρολόγηση . (Α2 τμήμα)

   Στη βόρεια πτέρυγα της Εκατονταπυλιανής βλέπουμε τη μεγάλη μνημειακή πύλη. Την πύλη αυτή  τοποθέτησε εκεί ο καθηγητής Αναστάσιος Ορλάνδος κατά την αναπαλαίωση της Εκατονταπυλιανής. Έχει μαρμάρινο πολυτελή διάκοσμο ο οποίος αποτελείται από δύο ιδιόρρυθμες κολώνες, πάνω στις οποίες στηρίζεται αέτωμα με ανθέμιο στην κορυφή. Οι κολώνες αυτές στηρίζονται  σε κυβοειδείς βάσεις πάνω στις οποίες υπάρχουν ανάγλυφες δύο ανθρώπινες μορφές. Οι μορφές αυτές σχετίζονται με τον παρακάτω  θρύλο:

  «Τον Ιουστινιάνειο ναό της Εκατονταπυλιανής έκτισε ο μαθητής του πρωτομάστορα που έκτισε την Αγια - Σοφιά της Κων/πόλης. Όταν τελείωσε ο μαθητής, κάλεσε το δάσκαλο να του δείξει το έργο του. Ο πρωτομάστορας είδε την τελειότητα του έργου και φοβήθηκε μήπως ο μαθητής επισκιάσει τη φήμη και τη δόξα του. Προφασίστηκε λοιπόν κάποιο αρχιτεκτονικό σφάλμα και  ανέβασε τον μαθητή του στη οροφή του ναού. Από εκεί ο πρωτομάστορας έσπρωξε το μαθητή του στο κενό. Ο μαθητής όμως κρατήθηκε από τον δάσκαλο και τελικά έπεσαν και σκοτώθηκαν και οι δύο μπροστά στο ναό. Οι δύο ανάγλυφες μορφές που βρίσκονται στις βάσεις της πύλης παριστάνουν η μία τον πρωτομάστορα και η άλλη τον μαθητή που  μαζί σκοτώθηκαν εκεί.»

Η αξία ενός χαμόγελου

Το έθιμο της βασιλόπιτας

Το έθιμο της βασιλόπιτας

Στα χρόνια του Ιουλιανού του Παραβάτη, όταν το Βυζάντιο κήρυξε τον πόλεμο στην Περσία, ο Ιουλιανός πέρασε με τον στρατό του από την Καισαρεία. Τότε διέταξε να φορολογήσουν όλη την επαρχία και τα χρήματα αυτά θα τα έπαιρνε επιστρέφοντας για την Κωνσταντινουπολη. Έτσι, οι κάτοικοι αναγκάσθηκαν να δώσουν ό,τι είχε ο καθένας χρυσαφικά νομίσματα κ.λπ. Όμως ο Ιουλιανός σκοτώθηκε άδοξα σε μια μάχη στον πόλεμο με τους Πέρσες, έτσι δεν ξαναπέρασε ποτέ από την Καισάρεια. Τότε ο Άγιος Βασίλης έδωσε εντολή και από τα μαζεμένα χρυσαφικά τα μισά να δοθούν στους φτωχούς, ένα μικρό μέρος κράτησε για τις ανάγκες των ιδρυμάτων της Βασιλειάδος , και τα υπόλοιπα τα μοίρασε στους κατοίκους με ένα πρωτότυπο τρόπο: έδωσε εντολή να ζυμώσουν ψωμιά και σε κάθε ψωμί, έβαλε από ένα νόμισμα ή χρυσαφικό μέσα, κατόπιν τα μοίρασε στα σπίτια, έτσι τρώγοντας οι κάτοικοι τα ψωμιά όλο και κάτι έβρισκαν μέσα.
Έτσι, γεννήθηκε το έθιμο της πίτας που ονομάσθηκε βασιλόπιτα.